නුඹ

නුඹ

සිත්තම් මායා | මකරි 

හාත්පස සිසාරා

සුලඟට පවා මුසු කර

තව තවත් වැඩියෙන්

ආදරෙ ගැන සෙත් කවි

ගැයුවේ ඒ නුඹය.....

ඒ සුලඟම දුලි විසුරවමින්

පෙරලි කර කර

තරවටු කරද්දිත්

කඩුව අතට ගත්තෙ නුඹමය....

වැදි රජුව සිටි නුඹ නමට

අහේතුකව මම මනමේලා ඉවත හල කල

අහස දෙදරවා වැසි වැස්සුවේද ඒ නුඹය....

සියල්ල අවසන අතු ඉදිරි ගිය

මහ රුස්ස ගසක් මෙන්

එකවර බිඳි බිමට වැටුනෙ

ඒ නුඹ තැනු මමමය.....

දැන් එහි "මා" කියා කෙනෙක් නැත

ඇත්තෙ "නුඹ" නමට මතකය පමණි

ඉතින් නුඹ ආ යුතුය...

නමුත්

නැවත නොයා යුතුය....

මකරි